[...] Η συζήτηση για τη σχέση ψυχανάλυσης και αριστεράς δεν μπορεί σήμερα να ξενίσει κανέναν. Μέσα από μια περιπετειώδη πορεία, όπου περίοδοι αμοιβαίας καχυποψίας ανάμεσα στις δύο αυτές τροπικότητες σκέψης και πρακτικής εναλλάσσονταν, με περιόδους υπερβολικής αισιοδοξίας ως προς το συνθέσιμο των αντίστοιχων εγχειρημάτων, τα πάθη φαίνεται πως έχουν καταλαγιάσει και ένα είδος συναίνεσης έχει επικρατήσει: ούτε η οπτική του Φρόιντ μπορεί να αναχθεί στην οπτική του Μαρξ ούτε εκείνη του Μαρξ σε αυτή του Φρόιντ. Με άλλα λόγια, ούτε κάποιας μορφής φροϋδο-αριστερά ούτε κάποιας μορφής αριστερός φροϋδισμός φαίνεται πως μπορούν να έχουν νόημα. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει καθόλου ότι υπάρχουν στεγανά που καταστατικά εμποδίζουν κάθε δυνατότητα αμοιβαίας γονιμοποίησης. [...]

(από την εισαγωγή, Αριστείδης Μπαλτάς)